Interview met Henri Kroes “De natuur is mij alles”

Op een donderdagochtend fiets ik naar de Horte. Daar heb ik een afspraak met Henri Kroes “dichter en tuinman van de Horte”. Zo staat Henri omschreven in het kwartaalblad van Landschap Overijssel. We ontmoeten elkaar bij het witte bruggetje. Hond Tuck, een bordercollie, gaat altijd mee. Een goed gesprek begin je aan de keukentafel onder het genot van een lekkere cappuccino en een kop thee met honing.

Vrijheid

Eén woord is voor Henri heel belangrijk: vrijheid. Alle ruimte krijgen om het werk zelfstandig te doen. Henri is opgegroeid op een boerderij en katholiek opgevoed. Zijn vader was een natuurmens en genoot van het buiten zijn. Van hem kreeg Henri de liefde voor de natuur mee. Als timmerman begonnen en door omstandigheden meubelmaker bij Larcom, kwam hij er na enkele jaren achter dat het werk in de meubelwerkplaats hem niet beviel. Hij had het gevoel “opgesloten” te zijn. Via Larcom komt hij te werken bij de plantsoenendienst van de gemeente. Inmiddels werkt hij al 21 jaar bij de Horte. Zijn huidige baan voelt als een warm bad, een gevoel van thuis komen. In de beginjaren doet Henri de Franse tuin helemaal alleen. Een Franse tuin heeft symmetrische vakken en deze bevindt zich aan de voorkant. van de Horte, Aan de achterkant is een Engelse tuin met natuurlijk en parkachtig landschap met verrassende doorkijkjes.

Gaandeweg zijn er op de donderdagochtend vrijwilligers bij gekomen voor het snoeien van de bomen en de borders. Henri heeft zijn vrijwilligers hoog zitten en is ontzettend blij met deze groep. Ik ontmoet ze die ochtend. Met veel plezier wordt er gewerkt. Enkele vrijwilligers liggen op hun knieën en maken het kiezelpad naar de ingang van de Horte onkruidvrij. Aan de achterkant is een vijver die bijna dichtgegroeid was. Eén vrijwilliger staat met een waad pak aan midden in de vijver om deze op te schonen, terwijl de anderen met lange harken de losgetrokken vegetatie naar zich toe halen.  De Horte blijft met behulp van deze groep een lust voor mens en dier. Zo werd in de Emmertochtsloot achter het landhuis al eerder een otter gezien en grazen regelmatig reeën op het gras aan de achterkant.

Liefde voor de natuur

Wild, planten en struiken, alles boeit hem. Zijn hoogste ideaal is zorgen dat de natuur in stand blijft. De natuur wordt afgebroken en dat doet hem pijn. Bij wandelingen neemt hij altijd een emmer met een grijper mee om het afval onderweg op te ruimen. Op een vrijdagavond wandelt hij bij de Bellingeweer en ziet een jong stel met elk een pizza in een doos voor zich om op te eten. Bij het weggaan laten ze de rommel liggen en dichterbij gekomen ziet hij dat er slechts twee stukjes van elke pizza opgegeten zijn. Opruimen is hem met de paplepel ingegoten en het zit hem hoog wanneer er zoveel rommel blijft liggen. Het doet hem deugd wanneer hij een moeder met haar dochtertje ziet die samen met een grijper afval aan het opruimen zijn. Het stokpaardje van Henri is dat ouders aan de keukentafel met hun kinderen in gesprek moeten gaan over de vraag wat kun je hier zelf aan doen? Waar laat jij jouw afval?

Seizoenen

Alle seizoenen boeien hem. Elk seizoen heeft zijn eigen charme. Herfst is nodig om weer een nieuwe lente te krijgen. In de winter komt de natuur tot rust. De wereld is nogal hectisch en in het verleden had Henri hier wel eens last van. Door de jaren heen heeft hij geleerd van de natuur. Zijn schoonheid, hoe de aarde in elkaar steekt en hoe de wereld in elkaar zit. De natuur vertelt mij een verhaal en dat verhaal is de moeite waard. 

Gedicht

Op de Horte is Henri tot volle bloei gekomen. Dat uit zich niet alleen in de passie waarmee hij zijn werk verricht, maar ook in de wijze waarop hij daarover schrijft in zijn liedjes en zichzelf begeleidt op de gitaar. Deze ochtend heeft hij een kinderliedje gemaakt: “Plop, plop, plop, eikeltjes op mijn kop”. Ook maakt hij gedichten over de natuur en de rol van de mens in die natuur. Hij schudt er zo een paar uit zijn mouw. 

Aan de Vecht

Het wordt avond
Het grote licht dimt
De temperatuur daalt
Om je heen de rust
Die Vecht doet stromen
Mistflarden komen op
Om het land toe te dekken
Een lucht vol kleuren
Ganzen tetteren
Op het bankje waar je zit
Voel jij je prettig
Laat alles tot je komen
Opnemend als een spons
Kom ogen en oren te kort
Zo zit ik daar te zitten
Turend de avond in
Tot je tevreden naar huis gaat
En mag dromen in stilte

Henri Kroes

Interview Janneke Dijkhof